Έξω από την εξώπορτα της βίλας ήταν δυο τύποι, αρκετά φουσκωτοί η αλήθεια, προφανώς μπράβοι. Φάνηκαν να γνωρίζουν τον Γιάννη, χαιρέτισαν κι μένα και μας άνοιξαν την πόρτα. Μπαίνοντας είχε ένα αρκετά μεγάλο δωμάτιο με καναπέδες και τραπεζάκια και μας καλωσόρισαν άλλοι δυο τύποι, επίσης φουσκωτοί. Το δωμάτιο αυτό είχε τρεις πόρτες, μια ακριβώς απέναντι από την είσοδο, μια αριστερά και μια δεξιά. Μας είπαν να καθίσουμε λιγάκι, μέχρι να τελειώσει ο Ανδρέας (ο διοργανωτής) με τους καλεσμένους που είχε στο δωμάτιο. Περιμέναμε 10’ περίπου, μέχρι να ανοίξει η πόρτα και να βγουν από μέσα τρία άτομα, από τα οποία τα δυο ήταν κοντά στην ηλικία μου κι άλλος δεν ήταν πάνω από 30.
Συστηθήκαμε, ο Γιάννης γνώριζε τον 30αρη και στην συνέχεια ο ένας φουσκωτός τους οδήγησε στην αριστερή πόρτα κι άλλος οδήγησε εμάς στο δωμάτιο απ’ όπου είχε βγει η τριάδα.
Ένα σχετικά μεγάλο δωμάτιο, με ένα μικρό γραφείο στο βάθος δεξιά, όπου καθόταν ο Ανδρέας και δίπλα ακριβώς στο γραφείο ένα μικρό σαλονάκι. Εκεί μέσα πρωτοείδα τους ΌργιοSecurity!!! Όπως ακριβώς μου τους είχε περιγράψει ο Γιάννης, κόκκινα μποξεράκια, παπιγιόν κόκκινο με περικάρπια κόκκινα και στα δυο χέρια, αλλά το καλύτερο απ’ όλα, ήταν μανούλια!!! Καλλίγραμμα σώματα και μας υποδέχτηκαν με ωραία πλατιά χαμόγελα. Αριστερά στον τοίχο, είχε ένα ενιαίο έπιπλο με πολλά μικρά κουτάκια, κάτι για να καταλαβαίνεται, όπως στα ξενοδοχεία έχουν τις κλειδώθηκες. Ο Ανδρέας αμέσως σηκώθηκε, φαινόταν πολύ ευδιάθετος, άνοιξε τα χέρια κι αγκάλιασε τον Γιάννη φυλώντας τον σταυρωτά κι αφού του έκανε τις απαραίτητες φιλοφρονήσεις γύρισε προς την μεριά μου, με κοίταξε καλά καλά από την κορυφή του κεφαλιού μου μέχρι τα παπούτσια και απευθυνόμενος στο Γιάννη είπε
- Ανδρέας: ααα βρε Γιαννάκη, πάντα ωραία μωρά ανακαλύπτεις!!! 10 φορές καλύτερος από τις φωτογραφίες που έστειλες η εεεε τι 10… 100 φορές!
Ήρθε με αγκάλιασε με φίλησε σταυρωτά, μου έδωσε και μερικά μπατσάκια σαν χάδια στο μάγουλο κάνοντας με να νιώσω σαν μαθητούδι, που πήρε καλούς βαθμούς και δέχεται επαίνους!
- Ανδρέας: Αλέξης είπαμε ε;
- εγώ: η Άλεξ αν σας αρέσει περισσότερο (τρομάρα μου, μίλησα και στον πληθυντικό, αλλά τι να κάνω; Ήμουν χεσμένος με την όλη διαδικασία και κυριότερα με τον διοργανωτή! χεχε)
- Ανδρέας: ΑΛΕΞ!!! Ναι μου αρέσει περισσότερο, αλλά δεν μου αρέσει καθόλου, να μου μιλάνε στο πληθυντικό! Τι κακό κι αυτό να μου μιλάνε όλα τα μωρά στο πληθυντικό; Γιάννη Γιάννη, μήπως πρέπει να βάλουμε ακόμα έναν κανόνα;
- Γιάννης: η αμηχανία του πρωτάρη Ανδρέα, αλλά είμαι σίγουρος ότι το ξεπέρασε κιόλας, ε Άλεξ;
- Εγώ: ναι ναι φυσικά, το ξεπέρασα ήδη!
- Ανδρέας: ελπίζω να περάσεις καλά με τους καλεσμένους μου, γιατί αυτοί μαζί σου σίγουρα θα περάσουν καλά!
- Εγώ: κι εγώ καλά θα περάσω, το νιώθω
- Ανδρέας: ωραία λοιπόν, να μην σας καθυστερώ άλλο, θα τα πούμε έτσι κι αλλιώς αργότερα.
Ένας από τους ΌργιοSecurity μας πήγε κοντά στο έπιπλο με τις πολλές μικρές θήκες, έπρεπε να δώσουμε τα κινητά μας, τα λεφτά και την ταυτότητα. Τα παρέδωσα στο μανούλι ΌργιοSecurity, κοίταξε (μάλλον την ημερομηνία γέννησης) την ταυτότητα, τα έβαλε σε ξεχωριστές θήκες, όπου μας είπε να θυμόμαστε το νούμερο της θήκης, έγραψε και σε ένα αυτοκόλλητο χαρτί τα ονόματα μας και τα κόλλησε στις θήκες μας. Ξέχασα να αναφέρω, ότι έπρεπε να επιλέξουμε από ποιους γνωστούς μας μπορεί να δεχτούμε επείγον τηλεφώνημα και να αλλάξουμε το όνομα της επαφής σε «ΕΠΕΙΓΟΝ», έτσι σε περίπτωση που δεχτούμε κατά την διάρκεια του τριημέρου τηλεφώνημα από την συγκεκριμένη επαφή, θα μας ειδοποιούσανε, γι’ αυτό και ήταν σημαντικό να θυμόμαστε το νούμερο της θήκης μας, γιατί η ειδοποίηση δεν θα γινόταν με το ονοματεπώνυμο, αλλά με το νούμερο της θήκης.
Αφού τελειώσαμε, ο μάνουλος μας πήγε μέχρι την πόρτα και μας ευχήθηκε καλή διασκέδαση.
Έξω είχαν μαζευτεί αρκετά άτομα, που περίμεναν εμάς, ο Γιάννης χαιρέτισε αρκετά από αυτά, αλλά χωρίς να καθυστερεί πολύ με καθέναν από αυτούς. Ο φουσκωτός μας οδήγησε στην επόμενη πόρτα αριστερά της εισόδου.
Εκεί μέσα είχε και πάλι ΌργιοSecurity, μας παρέλαβαν πάντα πρόθυμοι, χαμογελαστοί και μας οδήγησαν στο βάθος του διαδρόμου, όπου ήταν κάτι σαν αποδυτήρια με ντουζιέρες και πολλά μικρά ξύλινα ντουλαπάκια το ένα πάνω στο άλλο. Έπρεπε να βγάλουμε τα πάντα από πάνω μας, να μείνουμε τσίτσιδοι. Ένας ΌργιοSecurity μας υπέδειξε που να βάλουμε τα ρούχα μας, που παρεμπίπτοντος το ντουλαπάκι είχε τον ίδιο ακριβώς αριθμό με την θήκη που αφήσαμε τα πράγματα πιο πριν κι ένας άλλος, μας έδωσε πετσέτες, ατομικό αφρόλουτρο και σαμπουάν κι ένα σφουγγάρι σφραγιστό σε ζελατίνα και μας συνόδευσε στα ντουζ. Στα ντουζ δεν είχε καμπίνες, ήταν 5 θέσεις ντουζ στη σειρά κι απέναντι είχε δυο σειρές από πάγκους και κρεμάστρες στον τοίχο και δεξιά κι αριστερά δυο καλάθια αχρήστων. Αφού τελειώσαμε με το ντουζ και σκουπιστήκαμε, μας είπε να αφήσουμε τις πετσέτες στις κρεμάστρες και να τον ακολουθήσουμε. Μας πέρασε στο επόμενο δωμάτιο, που είχε ράφια δεξιά και αριστερά, είχε καθίσματα με καθρέπτες, κάτι σαν τα κομμωτήρια ας πούμε. Πάνω είχε διάφορες χτένες, βούρτσες, λακ και ζελέ και στα πλαϊνά του επίπλου είχε ένα σεσουάρ. Παραδίπλα είχε ένα ράφι με διάφορα αρώματα.
Πριν κάνουμε οτιδήποτε ένας ΌργιοSecurity με ρώτησε τι νούμερο εσώρουχο φοράω και μου έδωσε ένα μποξεράκι, μου φόρεσε περιλαίμιο και που πέρασε στον αριστερό καρπό του χεριού το περικάρπιο όλα σε ροζ κι αντίστοιχα αλλά σε μαύρο χρώμα, πήρε κι ο Γιάννης. Αμέσως μετά μας κάθισαν στους καθρέπτες κι ασχολήθηκαν με τα μαλλιά μας. Αυτό με τσάτισε, γιατί ένα πράμα που δεν θέλω, είναι να πειράζει οποιοσδήποτε τα μαλλιά μου, ακόμα κι αν πρόκειται μόνο για χτένισμα, μόνο έναν φίλο μου κομμωτή εμπιστεύομαι κι αυτόν του βγάζω την πίστη κάθε φορά που πάω, για αυτό προτιμάει να έρχεται στο σπίτι μου, όταν τον χρειάζομαι, παρά να πηγαίνω εγώ στο κομμωτήριο του.
Με πολύ υπομονή και πάντα με το χαμόγελο στα χείλια ο ΌργιοSecurity ακολουθούσε κάθε υπόδειξη μου, μέχρι που στο τέλος του ζήτησα να με αφήσει να τα κάνω μόνος μου. Ο Γιάννης από δίπλα είχε σκάσει στο γέλιο, όπως και όλοι εκεί μέσα εκεί. Ήμασταν έτοιμη σχεδόν, μια λεπτομέρεια έμενε ακόμα! Ένας από τους ΌργιοSecurity μας είπε ότι μπορούμε αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε ότι άρωμα η σπρέι σομάτων θέλουμε. Πήρα από το ράφι μια γνωστή μάρκα σπρέι σώματος, έριξα από λίγο στις μασχάλες και μια γρήγορη γύρα στο σώμα και ήμουν έτοιμος!!!
Έτσι λοιπόν μας παρέλαβε ένας από τους ΌργιοSecurity και μας οδήγησε από έναν στενό διάδρομο που έκανε γωνία στα δεξιά, όπου υπήρχε μια πόρτα, εκεί μας ευχήθηκε καλή διασκέδαση και μας άνοιξε την πόρτα.
Ο χώρος ήταν ενιαίος και ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ κι όταν λέω τεράστιος το εννοώ! Στο βάθος του χώρου, είχε μια πλατιά σκάλα, που οδηγούσε στον πάνω όροφο, λίγο ποιο πάνω από την μέση είχε ένα μεγάλο πλατύσκαλο και μπορούσες να πας είτε δεξιά είτε αριστερά, που οδηγούσαν σ’ ένα διάδρομο ας το πούμε περιμετρικά του κάτω χώρου. Ακριβώς εκεί στο πλατύσκαλο, τον τοίχο από την μια άκρη μέχρι την άλλη, στόλιζε η γνωστή τοιχογραφία του Μιχαήλ Άγγλου «η δημιουργία του Αδάμ». Φιλότεχνο δε με λες, αλλά η συγκεκριμένη τοιχογραφία και μερικά αλλά έργα του και του Λεονάρντο ντα Βίντσι, μου προκαλούν ένα δέος, όταν μάλιστα για πρώτη φορά είδα το έργο σε τέτοιο μέγεθος και ζωντανά (έστω και σε απομίμηση). Μην φανταστείτε επειδή είχε το συγκεκριμένο έργο του Μιχαήλ Άγγλου, ότι ο χώρος θύμιζε μουσείο η στην χειρότερη μαυσωλείο, ίσα ίσα, όλα γύρω είχαν μια σύγχρονη γραμμή. Με μια ματιά τα χρώματα που κυριαρχούσαν ήταν το κόκκινο και το μαύρο πολλές πινελιές από ροζ, χρυσό και δεν άργησα να καταλάβω, ότι τα χρώματα αυτά, αντιστοιχούσαν στα χρώματα που φορούσαμε οι καλεσμένοι και όχι μόνο.
Στον κάτω χώρο, είχε πολλά μικρά μπαράκια, καναπέδες, πολυθρόνες, μεγάλα πουφ σε σχέδια με χαρακτηριστικότερο του «χεριού»! Σ’ ένα κομμάτι του τοίχου δεξιά, είχε τρεχούμενο νερό, ας το πούμε σαν υδάτινο τοίχο, με φωτισμό που άλλαζε αποχρώσεις. Το κομμάτι εκείνο, ήταν κλειστό γύρω γύρω κυκλικά (με μικρά κενά μεταξύ τους) με παραβάν από φυτά αναρριχόμενα. Μέσα είχε ένα σαλόνι κυκλικό κι αυτό και στη μέση ένα μικρό σιντριβάνι, το οποίο χρησίμευε και για τραπεζάκι, αφού περιμετρικά είχε πάσο. Στο κέντρο είχε ένα μεγάλο στρόγγυλο φαρδύ καναπέ υπερυψωμένο, χωρίς καμιά εγκοπή τριγύρω του. Ακριβώς στο κέντρο και από πάνω, κατέβαινε ένα φωτιστικό μπάλα. Γενικά τριγύρω έβλεπες παντού διάφορα φωτιστικά.
Μας υποδέχτηκαν δυο ΌργιοSecurity, οι οποίοι με πολύ διάθεση μας εξηγούσαν διάφορα πράγμα, πολλά από τα οποία γνώριζα ήδη και αλλά που μάθαινα εκείνη την ώρα, όπως ότι στον πάνω όροφο είχε δωμάτια όπου θα μπορούσαμε να ξεκουραστούμε οποιαδήποτε ώρα θέλαμε και απαγορευόταν το σεξ εκεί, έπρεπε επίσης να φοράμε μποξεράκι με το χρώμα μας. Ανεβαίνοντας την σκάλα αριστερά είχε μια μεγάλη τραπεζαρία, όπου οποιαδήποτε ώρα της ημέρας μπορούσαμε να φάμε επίσης απαγορευόταν το σεξ στην τραπεζαρία. Δεξιά από την σκάλα, στον πάνω και κάτω όροφο είχε ντουζιέρες με ζεστό νερό 24 ώρες το 24ωρο.
Ο χώρος την στιγμή που μπήκαμε ήταν φωτισμένος κανονικά, έπαιζαν μουσικά κομμάτια απαλά και παντού σκορπισμένοι ήταν οι καλεσμένοι που με μια ματιά εύκολα ξεχώριζες τι αντιπροσωπεύει ο καθένας στο σεξ. Οι ΌργιοSecurity μας ευχήθηκαν καλή διασκέδαση με πολλές αντοχές και με μια κίνηση των χεριών τους μας έδειξαν ότι μπορούσαμε να ανακατευτούμε με τους υπόλοιπους καλεσμένους.
Είναι αλήθεια ότι νοιώθεις λίγο άβολα, επειδή πολλά βλέμματα είναι στραμμένα προς το μέρος μας, αλλά οκ ήξερα ότι σε λίγα λεπτά θα ήμασταν κι εμείς κομμάτι τους και κανένας δεν θα έδινε παραπάνω σημασία σε μας, πέρα φυσικά από κάποιους που ίσως μας «μαρκάριζαν» για αργότερα…
Είχα την αγωνία από πριν, αν έβρισκα κάποιον εκεί μέσα, που δεν θα μου άρεσε, κάποιον δηλαδή που αν τον συναντούσα έξω, δεν θα έκανα σεξ μαζί του, κοινώς θα τον απέρριπτα η ακόμα, αν συναντούσα κάποιον γνωστό! Δεν θα ήταν καθόλου απίθανο κάποιος άλλος από τους τύπους που καλούσαν άτομα, όπως ο Γιάννης εμένα, να καλούσε έναν από τους φίλους μου!
Ο Γιάννης στο μεταξύ, δεν σταματούσε να χαιρετάει και να μιλάει με καλεσμένους και φυσικά να με συστήνει, ούτε κι εγώ άργησα πολύ να αυτοσυστήνομαι σε άτομα οι οποίοι αμέσως σε έβαζαν στο κλίμα της παρέας τους. Ένας από τους πολλούς ΌργιοSecurity (που περισσότερο τελικά μου φαίνεται ότι ήταν εκεί για να εξυπηρετούν τους καλεσμένους, παρά αυτό που δηλώνει το όνομα που επέλεξα να τους δώσω!) με πλησίασε και μου θύμισε ότι μπορώ να σερβιριστώ ποτό μόνος μου, μάλλον γιατί πρόσεξε ότι ο μόνος από την παρέα που ήμουν δεν έπινα κάτι! Μου άρεσε πολύ αυτό! Τον ευχαρίστησα ευγενικά, κλείνοντας το μάτι γιατί αν μη τι άλλο ήταν και παίδαρος ο τύπος. Ο Χρήστος, ένα ροζ αγόρι που είχαμε ήδη κολλήσει σαν παρέα περισσότερο από τους άλλους, προσφέρθηκε να μου φέρει αυτός το ποτό, αλλά προτίμησα να πάμε μαζί. Έτσι είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω καλύτερα και να έχω, πέρα από τον Γιάννη φυσικά ο οποίος ήδη είχε χαθεί από δίπλα μου, ένα «σύμμαχο» (έτσι το είδα εκείνη την ώρα). Με πολύ μεγάλη έκπληξη έμαθα από τον Χρήστο ότι είναι η τέταρτη φορά που έρχεται στην βίλα αυτή και η πρώτη που είναι από τους τύπους που καλούν άτομα! Αυτό δεν το ήξερα! Είχα σχηματίσει εντύπωση ότι μόνο οι μαύροι καλούν ροζ κι αυτό λόγο ηλικίας, αλλά δεν ίσχυε. Μου έδειξε μάλιστα από μακριά τους δυο καλεσμένους του, έναν αλβανό 27αρη (Arian) κι έναν βούλγαρο 25αρη (Daniel). Εάν δεν μου ανάφερε την εθνικότητα τους, από μακριά τουλάχιστον δεν θα το καταλάβαινα με τίποτα ότι είναι αλλοδαποί!!! Από την εμπειρία μου (μέχρι τότε) με αλλοδαπούς, ήξερα ότι δεν φιλάνε, εμένα δεν μου είχε τύχει ποτέ τουλάχιστον, αν και είχα αρκετές εμπειρίες με αλλοδαπούς, μου απάντησε ότι όχι μόνο φιλάνε υπέροχα, αλλά άλλο τόσο γλύφουν και κώλο υπέροχα!!! Αργότερα, μου τους σύστησε και από κοντά! Ο Arian μίλησε τα ελληνικά πολύ καλά και λιγότερα καλά ο Daniel, αλλά ο οποιοσδήποτε βρισκόταν δίπλα του θα ήταν το τελευταίο πράγμα που θα πρόσεχε! Είχε ένα κορμί πολύ καλογυμνασμένο, όχι πρησμένο λεπτό ήταν, αλλά όλοι του οι μυς ξεχώριζαν, αξύριστος στο πρόσωπο με μάτια πολύ πονηρά και πρόστυχα. Παρόλο που δεν μιλούσε καλύτερα από τον Arian τα ελληνικά, ήταν πιο ομιλητικός και έδειχνε να ανυπομονεί να ξεκινήσει η βράδια και δεν το έλεγε μόνο, αλλά το έδειχνε το φουσκωμένο μποξεράκι.
Ο Χρήστος ήταν πολύ γνωστός και φαινόταν ότι τον γνώριζαν πολλοί, που ερχόταν να τον χαιρετήσουν, η συναντούσαμε στην ξενάγηση που ανέλαβε να μου κάνει ο Χρήστος στη βίλα. Πίσω από την σκάλα, είχε μια διπλή πόρτα, που όταν την ανοίξαμε και μπήκαμε μέσα έμεινα άφωνος! Είχε πισίνα σε κλειστό χώρο! Γύρω από την πισίνα είχε φωτιστικά που μιμούνταν δαυλούς. Είχε τεράστια πουφ και κάποιους καναπέδες στρόγγυλους και στις γωνίες είχε πάγκους.
Πήγαμε και στους πάνω χώρους, είδαμε τα δωμάτια ξεκούρασης, την τραπεζαρία, τις ντουζιέρες. Σε όλα μπορούσαμε να πάμε εκτός από ένα στον διάδρομο δεξιά από την σκάλα, που όπως μου εξήγησε ο Χρήστος ήταν το δωμάτιο του ιδιοκτήτη. Επειδή η ώρα πλησίαζε 21:00, κατεβήκαμε στον κεντρικό χώρο, όπου πλέον σχεδόν παντού έβλεπες κόσμο!. Ρώτησα τον Χρήστο αν μας καλωσορίσει η τέλος πάντων πως θα καταλάβουμε ότι ξεκινάει το… πάρτι! Μου είπε ότι δεν χρειάζεται να ανησυχώ γι’ αυτό κι ότι θα καταλάβω όταν φτάσει η στιγμή να ξεκινήσει το πάρτι. Ο Ανδρέας, δεν θα εμφανιστεί, παρά μόνο πολύ αργά, αλλά ένα καλωσόρισμα κι ευχές για καλή διασκεδάσει θα το ακούσουμε.
Από μακριά είδα τον Γιάννη να μου κάνει νόημα να πάω κοντά του, χαιρέτισα προσωρινά τον Χρήστο και ξεκίνησα να πάω προς τον Γιάννη. Δεν πρόλαβα να κάνω δυο βήματα και στο χώρο έσβησαν τα φώτα κι σταμάτησε η μουσική ακινητοποιώντας με.
Μέσα γινόταν χαμός από φωνές και τσιρίδες, σε δευτερόλεπτα άρχισε να παίζει δυνατά το sex bomb του Tom Jones… στους ρυθμούς άρχισαν και τα φωτορυθμικά! Έβλεπα τριγύρω τον κόσμο να χορεύει και κατευθύνθηκα στον Γιάννη βιαστικά. Μόλις βρέθηκα δίπλα του με άρπαξε και χορεύαμε μαζί στους ρυθμούς το sex bomb!!! Ενδιάμεσα ακουγόταν ο Ανδρέας, που μας καλωσόριζε στο πάρτι και προς το τέλος του κομματιού μας παρότρυνε «εμπρός λοιπόν sexy boyς…» (το έλεγε μακρόσυρτα), αμέσως ο Γιάννης με άφησε κι έβγαλε το μποξεράκι του, το ίδιο είδα να κάνουν όλοι γύρω μου και φυσικά δεν έμεινα έτσι, το ίδιο έκανα κι εγώ, τα οποία στριφογυρίζαμε στον αέρα! «ΕΚΡΑΓΕΙΤΕ!!!»
Οι καλεσμένοι άρχισαν να πετάν στον αέρα τα μποξεράκια τους, μαύρα και ροζ είχαν γεμίσει για μερικά δευτερόλεπτα τον χώρο πάνω από τα κεφάλια μας!!!
Το πάρτι άρχισε…
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς δεν λάβαμε ποτέ την συνέχεια της ιστορία
Διαγραφή