Ο Φάνης έγραψε…

Πρόλογος στην ιστορία του Φάνη:

Είναι γεγονός!!!

Είχαμε λάβει πριν από αρκετούς μήνες και κατά διαστήματα, τρια μαιλ (αναφέρουμε ακριβώς τον αριθμό των μαιλ, για ευνόητους λόγους!!!), που μας ρωτούσαν αν ο Φάνης θα γράψει κάποια ιστορία. Δημιουργήσαμε κι εμείς αλλά 8 ψεύτικα και τα παρουσιάσαμε στον φίλο μας, για να δείξουμε ότι έχει κοινό, λαοθάλασσα που περιμένει να διαβάσει μια περιπέτεια του!

Έτσι λοιπόν και με πολλά παρακάλια μας, ο Φάνης μας υποσχέθηκε (και φυσικά στο κοινό του) ότι θα γράψει. Του ζητήσαμε να γράψει την πιο σέξι ιστορία της ζωής του και όσο πιο σύντομα γινόταν, γιατί το κοινό του το ζητούσε απαιτητικά (στα ψεύτικα μαιλ). Αυτά έγιναν τον Μάρτη του 2013, δηλαδή 8 μήνες πριν!!! Σήμερα, που είμαστε όλοι μαζεμένοι στο σπίτι, έφτασε κι ο φίλος μας με ένα στικάκι usb και μας έδωσε την ιστορία… συγκινητική στιγμή ομολογούμε!!! Μετά βάλαμε τα κλάματα, διαβάζοντας την!

Επί τέσσερις ώρες, διορθώναμε μαζί με τον Φάνη πάντα το κείμενο, που αν δεν το κάναμε, οι περισσότεροι ίσως χρειαζόσασταν (όπως κι εμείς εξάλλου) λεξικό καλιαρντά. Αρχικά όμως, είχαμε προβληματιστεί αν έπρεπε η όχι να την δημοσιεύσουμε! Επειδή όμως είναι η “μάνα” μας και τον αγαπάμε, σας παρουσιάζουμε την πρώτη ημιτελή (προς το παρόν) ιστορία του.

Ελπίζουμε να είστε επιεικείς…     

Ο Φάνης έγραψε… (μέρος πρώτο. Μάρτης 2013 – Οκτώβρης 2013)

Όλοι μας κάποτε έχουμε καψουρευτεί κάτι λατσά στρέιτεκνα για μερικά λεπτά, μέχρι να περάσει καμαρωτό το επόμενο από κοντά μας!

Αλλά πάμε από την αρχή. Είμαι ο Φάνης και είμαι τόσο χρονών όσο φαίνομαι και τι σημασία έχει να σας το πω, αφού οι χαζές κολλητές μου, λένε ότι μπάρα από δω μέσα γιόκ! Ααχχ αχ είπα γιόκ και θυμήθηκα μια τούρκικη μπάρα ναααααααα με τα συγχωρήσεως που είχα πάρει τότε παλιά, όχι τόσο παλιά μην φανταστείτε ντε, για μην πω τίποτα για κείνο τον μουστακαλή που παίζει στο τούρκικο να δεις πως τον λένε… τέλος πάντων εγώ τον λέω μεγαλοΜΠΑΡΗΣ η τουλάχιστον έτσι τον φαντάζομαι.

Όχι όχι δεν θα σας πω για τον τούρκο, αλλά για μαντέψτε βρε; Για Αλβανό θα μιλήσω. Αυτό που δεν ξέρετε και που με προβληματίζει εδώ και τρεις μέρες, από τότε που μ’ έφαγαν οι σκύλες να γράψω κι εγώ κάτι για το μπλοκ… μα ένα άχρηστο πράμα πια! να είσαι και καλά μέλος, πως μου το είπανε να δείτε;;; Ιδρυτικό μέλος ένα πράμα, λες και πιάσανε τον πάπα από τα παπάρια… και να μην μπορείς να ζητήσεις μια μπάρα παρηγοριάς στα λεπτά μοναξιάς τις νύχτες. Τέλος πάντων, εγώ πάντα νιώθω καλή σαμαρείτησα για τις κολλητές μου.

Έλεγα λοιπόν, ότι δυσκολεύτηκα να διαλέξω Αλβανό και δεν εννοώ λαιβ, εκεί τα πράγματα είναι απλά, αν το φούσκωμα στο παντελόνι ξεπερνάει το πορτοκαλί και μπαίνει στα κόκκινα, το τεκνό περνάει με άριστα, αλλιώς το στέλνω για χειρονακτική γυμναστική και να περάσει ξανά του χρόνου να μας τα πει…εεεε να μας τα δείξει τέλος πάντων. Όχι δεν είμαι αυστηρή, αλλά που πας πουλάκι μου, περπατώντας σα να κουβαλάς 10 κιλά απίδια με μια μπάμια μπογιατίου που έλεγε κι η θεά Κορίνα!!! Και μας την λες κιόλας!!! Θέλεις να φας πούτσο μωρή; Να φάω καλέ μου, φυσικά, αλλά ποιος σου είπε ότι είμαι σε δίαιτα αυτόν τον καιρό; απαπαπαπα τι θυμάμαι χαλάστηκα.

Ναι. λέω να σας πω για το Αλβανό από το Πίτσουν σίτι. Από που να αρχίσω και που να το τελειώσω αυτό το γράμμα!!! Καταρχήν να σας πω ότι ήταν από τα στρέιτια εκείνα, που δεν αφήνανε να πέσει μουτζικό πράμα χάμω, όλα τα κυνηγούσε αλλά κι αυτές οι σιχαμένες μούντζες (αχ σόρι γλυκείες μου, ξέρετε πόσο σας αγαπάω, όταν έχετε καλά κρυμμένη την σχισμή σας βεβαίως) λυσσούσαν να φανέ αλβανική μπάρα.

Και μαζί με τις σιχαμένες, λυσσούσα κι εγώ! Αλλά κιουρία εγώ, σιγά μην τρέξω πίσω απ το Αλβανό, μπροστά του μάλιστα, θα είχε κάποιο νόημα, αν σκόνταφτα κιόλας ξαφνικά ακόμα μεγαλύτερο…

Ξέχασα να πω, ότι τότενες ήμουν φιλοξενούμενος …ανοίγω παρένθεση – αυτό που οι χαζές με λογοκρίνουν κάθε φορά για την κατάληξη που χρησιμοποιώ για μένα, μέχρι και να τις σύρω στον ΟΗΕ σηκώνει! Εεεε δεν είναι εδώ τώρα να το κάνουν, αλλά είναι σαν τις ακούω “καλά μωρή; [αυτές έτσι με λένε και τις πειράζει που το λέω εγώ για μένα] δεν μπορείς να γράψεις πιο αντρουά;” Αχ τι τραβάω φίλες μου και ναι, τώρα καταλαβαίνω τι τραβούσε η Zaza από την Renato – κλείνω την παρένθεση… στου Χρήστου. Μη με ρωτάτε ποιος είναι ο Χρήστος, ούτε και τι δουλεία έκανε, πάντως πετούσε… εμ παλικάρι μου κι εσύ, φέρνεις γκόμενο στο σπίτι, που ακριβώς από κάτω έχει κάβα και δουλεύει Αλβανό, ένα ηλιοκαμένο παλικάρι, που τα αργασμένο δέρμα του το χε ποτίσει η αλμύρα και το χε μαστιγώσει αλύπητα το κύμα… που το κορμί του είχε την δροσερή ευωδιά της θάλασσας… που τα τραχειά χέρια του μπορούσαν να γίνουν μια ζεστή φωλιά για κάθε γυναίκα... και για μένα φυσικά αχ μου βγήκε η Τζέλα από μέσα μου, αλλά φαντάζομαι και πολλοί από σαν, εάν έβλεπαν αυτό από τον πρώτο όροφο που έμενα, τα ίδια λόγια θα λέγατε και με την Τζέλα μαζί θα κλαίγατε!!!

Τώρα θα μου πείτε ποια αλμύρα και ποια κύματα χτυπούσαν αλύπητα το κορμί του, καμιά σχέση, για φανταστείτε όμως, το Αλβανό να φορτώνει και να ξεφορτώνει κάσες με διάφορα ποτά, αναψυκτικά…εκείνα τα μούσκουλα να πρήζονται και να ξεπρήζονται κάθε φορά που σηκώνει η αφήνει μια κάσα ένα κιβώτιο… που το ηλιοκαμένο δέρμα του είναι μούσκεμα στον ιδρώτα, να η αρμύρα φίλοι μου, που κύματα θερμού αέρα τον χτυπούν αλύπητα στο λιοπύρι του μεσημεριού, ιδού και τα κύματα και μένα μερικά μέτρα πιο πάνω να θέλω να πετάξω την ανεμόσκαλα…

Είχα κορώσει το αγόρι χμμμ ναι… όλα τα έκανα πια, τι τον κοιτούσα με τις ώρες, τι είχα αγοράσει την μίση κάβα, ούτε που να με χέσει το Αλβανό…ποια;;; εμένα!!! Αλλά δεν φταίω εγώ Χρήστο μου! που αφήνεις μόνο αγοράκι στο σπίτι και πετάς από εδώ κι από εκεί; Δεν ξέρεις ότι μπορεί να σου το αποπλανήσει κάποιο ηλιοκαμένο αλβανό παλικάρι, που τα αργασμένο δέρμα του το χε ποτίσει η αλμύρα και το χε μαστιγώσει αλύπητα το κύμα… που το κορμί του είχε την δροσερή ευωδιά της θάλασσας… που τα τραχειά χέρια του μπορούσαν να γίνουν μια ζεστή φωλιά για κάθε παρατημένο αγοράκι του πρώτου ορόφου;

Όπως είπα κιουρία εγώ. Παίρνω τηλέφωνο μια αρσενική φίλη, λίγο πιο αντρουά απ τον Τρύφωνα - ξέρετε ποιον εννοώ – αφού δεν μπορούσαν οι άλλες αρσενικές φίλες μου, οι χαζές που λέω κάποιες φορές.

Όχι που θα μου ξεφύγεις αγάπη μου…σκέφτηκα!

Για δυο πράγματα μπορώ να καυχιέμαι δίκαια και χέστηκα τι λένε οι άλλες, από την ζήλια τους είναι (άντε καλά εκτός την Αλέξια) πρώτον για το πεταχτό τσαχπίνικο κωλαράκι μου και τα ζουμερά λαχταριστά χειλάκια μου… αγάπη μου, αν δεν είσαι μύωψ και τα βλέπεις καλά και δεν τα λαχταρίσεις, μάλλον ανοργασμικό αρσενικό θα είσαι, η κρυφοπαθητικιά μωρό μου…

Να σου λοιπόν να κάνω βόλτες πάνω κάτω με την αρσενική φιλενάδα μου, ντυμένες όπως έπρεπε, για να τραβήξουμε την προσοχή του Αλβανού κουβαλητή της… μπάρας και των κιβωτίων εννοείται!

Φυσικά αυτό που είχα σκοπό με την συνοδό αρσενικιά φιλενάδα μου, δεν ήταν τελικά εφικτό, γιατί αγάπη μου που πας να παραστήσεις τον αντρουά μάγκα που σέρνει τα απίδια του στο πεζοδρόμιο με μπούτ μπατανέ μούρη κυρα μου; Τέλος πάντων, είπαμε, καλή σαμαρείτησα πάντα, το τεκνό Αλβανό όλο και θα μπορούσε να ταΐσει δυο κουκλιά.

Το μόνο που καταφέραμε εκείνο το απογευματάκι ήταν να ρίξει κάνα 3-4 ματιές η καθώς περνούσαμε για πολλοστή φορά από μπροστά του κουνάμενες συνάμενες η τη φορά που καθίσαμε δίπλα στο καφέ, αφού είχαμε λυσσάξει για κάτι δροσερό, πέρα από το Αλβανό βέβαια.

Τελικά τίποτα, κοιτούσαμε ξανά κοιτούσαμε σαν λυσσασμένες, έριχνε κι αυτό κάτι σερνικές ματιές, που μας άναβαν ακόμα περισσότερο, μας έδειχνε πότε πότε και τα μούσκουλα του (καλά μη νομίζετε ότι τα έδειχνε σε μας ακριβώς, τη δουλεία του έκανε το Αλβανό), αλλά το αποτέλεσμα τίποτα. Διώχνω την παρά ένα βήμα Τρύφωνας στο σπίτι της κι εγώ ανέβηκα πάνω. Αν και είχα δυο μέρες προθεσμία για να επιστρέψει το πετούμενο αγόρι, αποφάσισα να τα παρατήσω. Έτσι λοιπόν ηττημένη και απογοητευμένη πέταξα ότι φορούσα και τράβηξα για ένα μπανάκι…

Τώρα ξέρετε, μερικές φίλες σίγουρα θα με καταλάβετε, λίγο το αφρόλουτρο, λίγο το χαΐδεμα του σώματος, λίγο η φαντασία που παίζει εκείνη την ώρα την σκηνή που ανοίγει την πόρτα του ντουζ (εντάξει μωρέ πως κάνετε έτσι, δεν έχει πόρτα το ντουζ, είπαμε όμως η φαντασία έτσι το θέλει) και μπαίνει μέσα το Αλβανό όπως είναι με τα ρούχα της δουλειάς…αχχ ιδρωμένο μούσκεμα και ταυτόχρονα να μουσκεύεται από το νερό, το φανελάκι να κολλάει στο σώμα κι η τρίχα κι η ρόγα να φαίνονται πλέον πιο έντονα… κι εκεί που χαϊδεύεσαι ντρουν το κινητό… αει στα διαλα ούτε να φαντασιωθείς το σερνικό Αλβανό δεν σ΄ αφήνουν πια!

- Τι κάνει το μωρούλι εκεί μοναχούλη;

Κατάλαβες; Μας αφήνει απροστάτευτες σε απόσταση αναπνοής από το Αλβανό και μας ρωτάει τι κάνουμε εκεί!

- προσπαθώ να διασκεδάσω την μοναξιά μου γλυκέ μου…

 … με το Αλβανό, αλλά δεν μου κάθεται, ήθελα να συμπληρώσω!

-βγες μια βόλτα βρε μωρουλι, μη παίζεις όλη μέρα με το playstation

καλέ; με το κουτί νομίζεις ότι θέλω να παίξω;

-γλυκέ μου με σένα θέλω να παίξω (θλιμμένος αναστεναγμός κοιτώντας από το παράθυρο το Αλβανό)

-αχ μωρέ το μωρό μου, σου λείπω ε;

ε καλά, δεν ορκίζομαι κιόλας…

- μου λείπει πολύ!

Τώρα αυτό δεν μπορώ να το προσδιορίσω ακριβώς, δηλαδή πως μου λείπει, αφού έτσι κι αλλιώς δεν τον είχα φάει ακόμα από τον Αλβανό, πως μπορεί να μου λείπει το φούσκωμα του παντελονιού του!

- το ποιο μωρό μου;

- η αγκαλιά σου βρε κουτό!!!

Βγαίνω στο μπαλκόνι, αφού φόρεσα ένα κολλητό σορτσάκι κι ένα επίσης κολλητό φανελάκι κρατώντας στο χέρι ένα ποτήρι με παγωμένο τσάι και κάρφωνα τον Αλβανό που συνέχιζε αμείωτα την δουλειά του.

Από απέναντι είδα να έρχεται η σερνικιά φιλενάδα μου Αλέξης, η οποία με χαιρέτησε με περίσσια χάρη, αλλά όχι μόνο εμένα και το Αλβανό!!! Κόντεψε να μου πέσει το ποτήρι από το χέρι! Άναψα και κόρωσα η πουτάνα! Καλέ; Το ξέρεις το Αλβανό; Φώναξα από μέσα μου!

Ήθελα εξηγήσεις εκεί και τότε! Που τον ξέρεις; Σε πήρε; Πότε; Πως; Θα φάω τα στρινγκ μου μωρή αν τον έχεις πάρει!!!

Δεν άντεξα πολύ να τον βλέπω να μιλάει μαζί του, οπότε και φώναξα στην Αλέξη

-βρε; Θα ανέβεις ή θα μείνεις εκεί κάτω;

Γύρισαν και με κοίταξαν κι οι δυο! Πρώτη φορά μου χαμογέλασε το Αλβανό κι αφού του είπε κάτι η φιλενάδα μου, με χαιρέτησε κιόλας!

Συνεχίζεται (και ελπίζουμε σύντομα)

8=====D                                8=====D                                8=====D

αααχ αγάπες μου, κανείς δεν νιώθει την αγωνιά της δημιουργίας, όσο η ίδια η καλλιτέχνης.

Οι τσούλες μέχρι που με απείλησαν ότι αν δεν της παραδώσω την ιστορία μου σήμερα, θα μου καταστρέψουν ένα σημειωματάριο, που αν είναι δυνατόν, μου έκλεψαν από το σπίτι!!! Το καταγγέλλω δημόσια αυτό.

Και τις προειδοποιώ τις βρομιάρες, ότι αν κάνουν τίποτα στο σημειωματάριο μου, θα αμολήσω τους αντρες και θαυμαστες μου, να τις λυντσάρουν!

Ακούτε σκύλες;;; το νου σας!!!

Αγόρια; Θα ξανά έρθω σύντομα, με το τέλος της ιστορίας! Μέχρι τότε, καλά να γαμάτε (περνάτε). Πάντα δικιά σας